Zie een conflict als feedback
Het is fantastisch om een conflict als feedback te zien, als iets waar je van kan leren en groeien?
Zelf ging ik lopen van conflicten. Ik zag het nut er niet van in om een conflict aan te gaan. Achteraf besefte ik dat ik mezelf veel leermomenten ontnomen heb.
Ken je dat als je in conflict bent met iemand en je staat met getrokken messen tegenover elkaar? Je wil halsstarrig vasthouden aan je gelijk en de andere overtuigen, maar tegelijkertijd wil de andere persoon op zijn beurt ook jou overtuigen van zijn gelijk. En uiteindelijk krijgt er niemand gelijk en zo blijft iedereen gefrustreerd achter.
Dat is verschrikkelijk vermoeiend. Emoties nemen het over en je verliest veel energie. Je geraakt voor geen meter vooruit.
We hebben niet geleerd hoe we met conflicten moeten omgaan. We zijn bang om te kwetsen of gekwetst te worden. Op een bepaald moment stoppen we het nog liever weg, alsof het niet bestaat. We houden onszelf voor de gek door te denken dat het dan opgelost is, dat we het kunnen loslaten
Het zit veilig in een potje achter slot en grendel, in de kelder van je onderbewustzijn en daar kan het dan verder sudderen en stomen. Het kan er soms jaren zitten en het begint een eigen leven te leiden.
Tot op de moment dat het potje terug wordt aangeraakt. Er kan ergens een aanleiding zijn, groot of klein. Er kan een trigger zijn dat u aan die persoon of aan het conflict doet denken en het dekseltje van dat potje komt los en alle stoom vliegt eruit.
Die stoom, dat zijn al uw negatieve emoties die rond dat conflict hangen, die komen uit het potje naar boven. Je wordt boos, bang, gefrustreerd, misschien wel verdrietig. Het vraagt in ieder geval heel veel energie en het put je helemaal uit. Dan blijkt dus dat het helemaal niet weg is. Je hebt nog niet los gelaten.
En dat is wel schrikken. Je dacht dat je ervan af was, maar ineens zijn die emoties er terug. Soms weet je al niet meer wat de echte oorzaak was van het conflict. We zijn meesters om van iets banaal een heel drama te maken
We nemen onze wapens en ons schild en het proces begint opnieuw, terug vanuit een negatieve intentie. We luisteren niet naar elkaar..
Toen mijn partner en ik voor de eerste keer bij de relatietherapeut zaten, was dat het eerste wat ik te horen kreeg. Je luistert niet, je zegt altijd, ja maar… Ik verdedigde mij constant.
De therapeut had gelijk. Ik was mij constant aan het verdedigen. We hadden niet geleerd om te luisteren. We gingen niet in conflict uit angst om pijn te voelen.
De kracht van een conflict is nu net om dat conflict aan te gaan, maar dan wel vanuit een positieve intentie. Met de bedoeling om tot een positief resultaat te komen. Dat kan een compromis of een oplossing zijn, iets waar je allebei een positief gevoel aan over houdt, zodat je verder kan zonder ballast. Die negatieve emoties moeten er af.
Ik moest leren om in de spiegel te kijken en mezelf af te vragen: 'Wat heb ik hieruit te leren?' Een conflict wil mij iets vertellen. En dat is juist zo fantastisch , want dat is een uitnodiging om te groeien.
Er bestaat zoiets als de wet van oorzaak en gevolg. Wij zien gewoonlijk het resultaat als oorzaak.
Ik zal het uitleggen aan de hand van mijn eigen ervaring.
Na een relatie van 28 jaar maakte mijn partner een eind aan onze relatie. Ik kwam uit de lucht gevallen en ik voelde mij een mega groot slachtoffer. Gedumpt! Ik gaf hem de schuld van hoe ik mij voelde.
Ik voelde mij zielig en alleen , verdrietig, heel bang, boos. Enfin alle negatieve emoties tegelijk. Hij was de oorzaak van mijn emoties, van mijn frustraties. Hij was weg gegaan dus hij had er voor gezorgd dat ik mij zo voelde.
Maar was dat ook zo?
En toen ik leerde dat wij allemaal 100% verantwoordelijk zijn voor onszelf, voor ons eigen resultaat in ons leven, dan moest ik wel eens in de spiegel kijken en zien hoe mijn resultaat eruit zag. En dat zag er niet zo netjes uit.
Mijn resultaat was dat ik mij het grote slachtoffer voelde, dat ik absoluut niet gelukkig was.
Wat was mijn aandeel in ons conflict? Waar zat mijn mijn verantwoordelijkheid? En dat was behoorlijk confronterend voor mijzelf.
Ik zag dat de oorzaak voor mijn pijn helemaal niet bij mijn partner lag die mij in de steek had gelaten. Nee, de oorzaak lag bij mijzelf. Het feit dat mijn partner was weg gegaan, was het gevolg.
Toen moest ik toe geven dat ik eigenlijk geen goede partner was geweest de laatste jaren. Als zelfstandige werkte ik veel te veel, gaf ik alle energie aan mijn werk en had ik daardoor geen energie meer over voor onze relatie. Ik gaf geen aandacht meer aan hem. Ik was de verbinding met mezelf kwijt en ik kon mij dus ook niet meer verbinden met mijn partner.. Ik was geen relatiemateriaal meer voor hem.
Dus de oorzaak lag bij mijzelf. Het gevolg was dat hij de keuze maakte om weg te gaan.
Dat was keihard, maar enkel door naar mijzelf te gaan kijken en te zien wat de echte oorzaak was van het conflict, maakte dat voor mij veel duidelijk. Ik nam mijn verantwoordelijkheid.
En dat wil niet zeggen dat hij geen verantwoordelijkheid heeft, maar dat is zijn stuk en daar kan ik niets aan veranderen.
Vanaf dat ik mijn aandeel in het conflict kon zien, gaf dat voor mij heel veel nieuwe inzichten en feedback om daar in de toekomst mee aan de slag te gaan.
Dat heeft mij een heleboel geleerd. oa. dat ik het heel belangrijk vind om het evenwicht te bewaren tussen mijn werk en mijn nieuwe relatie. En dat ik conflicten direct bespreekbaar maak, zodat ze niet de kans krijgen om te escaleren in drama.
Wat ik je dus zeker wil meegeven.
- Zie elk conflict als feedback, een uitnodiging tot groei, om iets te leren.
- Laat je wapens aan de kant, praat en luister naar elkaar, zonder oordelen.
- Neem 100% jouw verantwoordelijkheid.
- Zoek naar de oorzaak van het conflict, want daar vind je de oplossing.
- Geef het conflict geen kans om te blijven sudderen in drama.
Het conflict is heel dikwijls gewoon een misverstand, een miscommunicatie.